Metoda syntezy dwupoziomowych układów kombinacyjnych (metoda M3)

Większość wad metody M2 można usunąć, jeżeli połączenie montażowe wyjść zrealizuje się za pomocą drugiego stopnia PLD. Metoda syntezy dwupoziomowych układów kombinacyjnych M3 składa się z trzech etapów. W pierwszym etapie określa się zbiór realizowanych funkcji Y*; na drugim etapie wykonuje się drugi etap metody M2; na trzecim etapie części funkcji łączy się za pomocą sumy logicznej realizowanej w drugim stopniu PLD. Ponieważ w układzie dwupoziomowym każda funkcja y_j, y_j Î Y, jest realizowana na oddzielnej makrokomórce układu PLD, to dla każdej funkcji można wybrać prostą lub inwersyjną wartość funkcji, a potrzebną postać na wyjściu uzyskać za pomocą programowania poziomu logiczne go sygnału wyjściowego makrokomórki wyjściowej PLD.

            Zalety metody syntezy układów kombinacyjnych dwupoziomowych M3 są następujące:

• metoda M3 w odróżnieniu od metody M2, można zastosować w systemach cyfrowych zarówno z dodatnią jak i ujemną logiką, a także używając dowolnych układów PLD (nie jest konieczne zastosowanie programowalnych opcji open-drain i pull-up).

Wady metody M3 są następujące:

• dwukrotne obniżenie szybkości działania układu w porównaniu z metodami M1 i M2;

• zwiększenie kosztu realizacji w porównaniu z metodą M2;

• różny czas formowania wartości sygnałów wyjściowych realizowanych na pierwszym  i drugim poziomie układu.

            Jak widać, metoda M3 jest przeznaczona do stosowania w sytuacjach, kiedy nie można zastosować metody M2, np. system cyfrowy funkcjonuje w dodatniej logice, a PLD nie dopuszcza montażowego łączenia wyjść, komplikuje się etap projektowania konstrukcyjnego itp.

<powrót>