Metoda syntezy jednopoziomowych układów kombinacyjnych z wykorzystaniem montażowego łączenia wyjść przez OR (metoda М2)

         Dużo układów PLD dopuszcza montażowe łączenie wyprowadzeń zewnętrznych w celu realizacji funkcji logicznej sumy (OR). Aby takie połączenie mogło być zrealizowane, wyjściowe bufory PLD powinny być wykonane w technologii z otwartym kolektorem lub otwartym drenem (z możliwością programowania). Połączenie montażowe wyjść realizuję funkcję sumy logicznej w logice inwersyjnej. Dlatego metod M2 stosuje się częściej w systemach z inwersyjną logiką.

         Sens metody M2 syntezy jednopoziomowych układów kombinacyjnych z wykorzystaniem montażowego łączenia wyjść przez OR zawiera się w stworzeniu minimalnej liczby T podzbiorów B₁,...,B_T części funkcji zbioru Y* w taki sposób, aby zostały spełnione konieczne i wystarczające warunki realizacji na jednym PAL (funkcjonalnym bloku CPLD) wszystkich części funkcji każdego podzbioru B_t, t=. Końcowe zadanie sprowadza się do pokrycia macierzy boolowskiej minorami o ograniczonych rozmiarach. Na koniec części funkcji każdego podzbioru B_t, t=, są realizowane na oddzielnych układach PAL. W końcowym etapie syntezy dla każdej funkcji _i wyjścia PAL, z których realizowano zbiór Z(_i) części funkcji _i, i=, łączy się za pomocą montażowego połączenia przez OR. 

         Zalety metody M2 są następujące:

- buduje się układy kombinacyjne o dużej szybkości, różniące się od rozpatrywanych wyżej układów jednopoziomowych tylko opóźnieniem na montażowym łączeniu wyjść;

- czas formowania różnych sygnałów wyjściowych może różnić się nieznacznie (tylko o czas opóźnienia na montażowym połączeniu wyjść);

- metoda pozwala zastosować oddzielną minimalizację zbioru funkcji boolowskich;

- znacznie szerszy obszar zastosowania w porównaniu z metodą M1.

Wady metody M2 są następujące:

- układ PLD powinien być wykonany w technologii z otwartym kolektorem lub posiadać możliwość ustawienia wyjścia w tryb z otwartym drenem;

- metodę stosuje się w systemach z inwersyjną logiką;

- inwersyjna postać funkcji może być bardziej złożona niż postać prosta;

- metoda wymusza stosowanie dla każdego połączenia montażowego dodatkowego rezystora (pull-up), co może znacznie skomplikować etap projektowania konstrukcyjnego.

Metoda M2 jest najbardziej efektywna przy syntezie dosyć złożonych układów kombinacyjnych w systemach cyfrowych z inwersyjną logiką na PLD, posiadających opcje open-drain i pull-up.

<powrót>