Metoda syntezy jednopoziomowych układów kombinacyjnych (metoda М1)

Sens metody syntezy M1 jednopoziomowego układu kombinacyjnego zawiera się w rozbiciu zbioru Y* na minimalna liczbę T podzbiorów Y1,...,YT w taki sposób, aby zostały spełnione konieczne i wystarczające warunki realizacji na jednym PAL (funkcjonalnym bloku CPLD) wszystkich funkcji podzbioru Y1, t= . Na końcu funkcje każdego podzbioru Y1, t= , są realizowane na oddzielnych układach PAL. Przy przydzielaniu funkcji zewnętrznym wyprowadzeniom PAL funkcje złożone się makrokomórkom wyjściowym z dużą liczbą termów, a proste – makrokomórkom z mniejszą liczbą związanych z nimi termów. W przypadku realizacji inwersyjnej postaci funkcji potrzebną wartość otrzymuje się droga programowania poziomu logicznego sygnału wyjściowego.

    Cechy charakterystyczne metody M1 są następujące:

- buduje się układy kombinacyjne o maksymalnej szybkości, ograniczonej tylko czasem przejścia sygnału z wejść na wyjścia układu PLD;

- wszystkie sygnały wyjściowe mają taki sam czas ustalania;

- metoda pozwala zastosować oddzielną minimalizację funkcji boolowskich, która jest efektywniejsza niż wspólna minimalizacja wszystkich funkcji;

- metodę można stosować w systemach cyfrowych zarówno z prosta jak i inwersyjną logiką;

- do realizacji zbioru funkcji boolowskich potrzeba minimalnej liczby makrokomórek PLD równej liczbie realizowanych funkcji.

Wady metody M1 są następujące:

- metodę można stosować do dosyć prostych zbiorów funkcji boolowskich;

- wysoki ogólny koszt realizacji zbioru funkcji boolowskich jęśli chodzi o liczbę wykorzystanych PAL lub bloków funkcjonalnych CPLD.

W taki sposób metoda M1 jest najbardziej efektywna do syntezy odpowiednio prostych układów kombinacyjnych dla dowolnych klas układów PLD w systemach cyfrowych zarówno z  prostą, jak i z inwersyjną logiką.